dEnEnEst

November 2009
Eigenlijk is hij te groot aan het worden voor een speentje… Oke, we gooien hem weg, samen, in de prullenbak. Zo gezegd, zo gedaan. Lucan min of meer tevreden, wij blij en nu lekker naar bed! Of toch niet? Sinds het weggooien van DE speen slaapt hij niet meer zo lekker. Hij komt maar steeds naar beneden en dat zijn we niet van hem gewend. Eerst sliep hij al bijna als hij zijn bed zag.
Maart 2010
Zelfs op Malta is het zo dat Lucan steeds naar beneden komt, dit gaat nu al maanden zo. We worden er een beetje moedeloos van want niets lijkt hem te helpen om weer goed in te slapen. Dan komen we in een winkel met allemaal babyspullen en zien daar spenen hangen. Zullen we of zullen we niet? Ja, we doen het gewoon. Lucan superblij, wij met wat schuldgevoelens want een kind van bijna 4 met een speen..? Maar alles voor het vlotte slapen. Denken we. Helaas blijkt de Maltese speen niet te werken, hij slaapt nog steeds niet. Nu zijn we verder van huis want vrijwillig gaat deze speen niet meer weg.
Juni 2010
De Maltese speen is ineens verdwenen, geen idee hoe dat komt. Het is ons duidelijk geworden dat het toch niets meer uitmaakt dus dan maar zonder speen, hij is inmiddels 4 geworden. Lucan start op school maar ook dat laat hem niet eerder inslapen. Misschien zelfs wel integendeel.
Winter 2010/2011
We merken dat hij in de winter ineens af en toe voor 21.30 uur in slaap valt. Want dat zijn een beetje de normale tijden voor Lucan: 21.30-22.00 uur. Overdag is er gelukkig niet zoveel aan hem te merken, hij blijft vrolijk.
Zomer 2011
Het is heel knus in de camper, zo met z’n allen in een groot bed slapen. Helaas is Lucan nog steeds aan de wakkere kant ’s avonds. Als zijn zussen slapen en hij nog niet dan maakt hij ze gewoon weer wakker, dat is toch veel gezelliger? We hebben iedere avond wel een wakkere Lucan buiten in zijn pyjamaatje staan. Op die manier kunnen zijn zussen gaan slapen en kan hij nog iets meer moe worden, misschien. We vinden de maat vol en gaan, ook om andere redenen, op zoek naar hulp.
Najaar 2011
Sinds Lucan iedere 2 weken met een kindercoach werkt, speelt en praat is de sfeer in huis een stuk zonniger. Wij hoeven minder te mopperen, hij voelt zich meer begrepen. Ze leert hem meer alert te zijn om zijn omgeving en leert ons om hem weer te zien zoals hij is. Ook het slapen bespreekt ze met hem. Hij kan heel goed vertellen wat papa en mama willen van hem, daar ligt het niet aan. Het doen gaat gelukkig ook een tijd goed.
Zomer 2012
We slapen weer allemaal in de camper alleen hebben we dit jaar een betere oplossing. Lucan mag gewoon zo laat naar bed dat hij wel om wil vallen. Alledrie de kinderen liggen er regelmatig pas na 22.00 uur in en Lucan heeft dan eigenlijk nog veel energie. Maar de sfeer is in ieder geval een stuk beter. Oeps, na de vakantie moet iedereen weer in het gareel en dat begint bij het slapen. Ook al gaan ze weer op hun normale tijd naar bed, ze blijven nog heel lang wakker. Niet alleen Lucan dit keer maar Zenne ook. Dat was ook niet de bedoeling.
Gelukkig merken we dat Zenne weer vlotter gaat slapen als de school weer begint. Het kost haar veel energie en gaat weer lekker slapen na het lezen. Bij Lucan gaat het niet over en maakt het regelmatig 22.00-23.00 uur.
Als wij op een avond na 23.00 uur naar bed gaan ligt hij met grote ogen te turen. Hij kan echt niet in slaap komen en ik krijg medelijden met hem. We zijn al zo lang bezig en hebben zoveel geprobeerd. Het is alsof het hem gewoon niet lukt. Hij springt steeds uit bed, tegemoetkomend aan allerlei prikkels.
Als ik die week, voor iets anders, bij de huisarts kom, bespreek ik dit ook even. Hij geeft me een recept mee voor Melatonine. Oke, we gaan het proberen maar zijn kritisch: eerst kijken of het werkt, of hij er geen bijwerkingen van krijgt en of het voor hem prettig is.
Nadat Lucan terug is van kamp leg ik het uit aan hem en hij staat te popelen om het te proberen. We tjoepen er een pil in en wachten af. Beneden zitten we na 10 minuten elkaar aan te kijken op de bank. Het is nog stil boven. Na een half uur gaan we kijken: nog steeds stil. We durven de deur niet open te doen. Als we naar bed gaan ligt hij, met een boek op zijn buik te slapen. Zo gaat het avond aan avond, wij verwonderd op de bank, steeds naar boven lopen en in jubelstemming weer naar beneden. Het heeft weer gewerkt! We zijn even in twijfel, hij valt elke keer zo goed in slaap, zou de dosering niet te hoog zijn?
Lucan staat inmiddels iedere avond voor het tandenpoetsen zelf klaar voor zijn pil. Hij vindt het fijn vertelt hij,  minder moe, hij voelt zich beter. Wij zijn eindelijk de jubelstemming een beetje door. Blij, ja dat zijn we nog wel. Want als je al 3 jaar tegen iets aan loopt en dat blijkt nu ineens opgelost te zijn dan wordt je wel vrolijk. Tegelijk hebben we ook onze scepsis. Hoe lang gaan we hiermee door? Als het winter wordt, als het eerder donker wordt. Mmm, dan komt ook Sinterklaas weer, ook weer megaveel prikkels om mee te nemen naar bed. We zullen het zien, wat ik wel weet is dat ik een avondje weg plan als hij weer voor het eerst zonder pil gaat slapen. Dan mag Dennis de hele avond weer naar boven lopen….of niet!