dEnEnEst

Vandaag zijn we met z’n allen op een echt ‘piratenschip’ geweest. Dennis had vanochtend op de website van de Times of Malta een artikel gezien dat gisteren een replica van een 17^e eeuws Spaans galjoen in de Grand Harbour was aangekomen. Deze lag aangemeerd bij de Valletta Waterfront en vandaag was het schip opengesteld voor het publiek! Dat lieten we ons geen 2 keer zeggen dus dat stond meteen op de planning om ’s middags naar toe te gaan. Dennis moest ’s ochtends eerst nog werken. Omdat het meubilair zo beroerd zit begint hij last van een brandende pijn onder zijn linkerschouderblad te krijgen. Lang achter elkaar zitten werken wordt dus lastig. Het pakketje van opa Peter en oma Lia moest toch nog opgehaald worden (bedankt voor de leuke spulletjes!) dus ging Dennis halverwege de ochtend op pad. De laptop ging mee, want Dennis wilde proberen of het werken bij de McDonalds beter zou gaan. Het zitten ging inderdaad beter, maar het werken niet zo. Het was er vreselijk druk! Na een klein uurtje kwamen Esther en de kinderen ook en hebben we een ijsje gegeten. Daarna zijn we naar een kapper gelopen, voor Lucan. Hij wil zelf naar de kapper, hij houdt nu constant zijn haar omhoog om goed te kunnen kijken. Esther had een tijdje terug een kapper gezien die kinderen knipt voor 3 euro. Maar deze was nu dicht (siësta). We waren nu vlakbij Ilanit dus zijn we daar nog even op bezoek geweest. Julia was bij haar opa en oma, maar Zenne, Lucan en Merle hebben toch nog lekker kunnen spelen daar. Na Merle’s slaapje zijn we dan naar het galjoen gegaan. Dat was erg leuk. Het lag tussen twee enorme cruise-schepen in, daardoor leek het galjoen piepklein. En Valletta leek ook ineens een stuk minder hoog. De cruise-schepen waren net zo hoog als de versterkte muren van Valletta en die zijn toch best hoog! We mochten op het galjoen en via een met touwen afgebakende route kon je het hele schip op en door om alles goed te kunnen bekijken. Er waren zelfs echte kanonnen aanwezig op het schip! (En ook heel 17^e eeuws verantwoorde inbouwspotjes en rookmelders…)
Toen we van het schip af kwamen was het etenstijd. En ‘heel toevallig’ zitten er bij de Valletta Waterfront allemaal restaurantjes. We zijn naar het Hardrock Café geweest en hebben daar heerlijk gegeten. Echt op z’n Amerikaans burgers met friet. Maar dan wel véél beter en lekkerder dan bij de McDonalds en aanverwanten! Na het eten moesten we weer een bus naar huis zien te vinden. Gelukkig konden we nog nèt een bus pakken die vlakbij huis stopt. Van de bushalte naar huis toe lag er opeens een grote lat schuin over de stoep. Dennis schoof de lat maar even opzij want je zag ‘m nauwelijks liggen. Je zou er dus flink over kunnen struikelen. Maar na 1 stap verder gezet te hebben bleek dat die lat daar met een reden zo schuin lag. De stoep was daar net gerepareerd met een laagje beton. Dus nu staat Dennis’ voetafdruk vereeuwigd in de Olaf Gollcher Street! Daar gaan we morgen nog wel even een foto van maken!

[Bekijk als diavoorstelling]<br /><br />

Happy Easter to all! Hier is het vandaag Easter Sunday en dat is een grootse feestdag. We hebben vandaag veel vuurwerk gehoord en de winkels lagen al weken vol met grote (heel grote) paaseieren en figolla’s ; dit krijgen de kinderen met Pasen. (Foto’s van het zoeken volgen)

Vandaag is ook Jip jarig (Hieperdepiep Hoera!!), hij is 4 geworden en mag dinsdag eindelijk naar school! We hebben hem even live toegezongen!

We verdenken de postbode ervan om onze post te verzamelen en dan in 1x te bezorgen, gisteren kregen we namelijk een hele berg! Van opa Ad en oma Wies 2 kaarten (het moesten er vast 3 zijn maar die van Zenne is er nog niet), van Thijn en Melle ieder een kaart en van Tess. Ook had de postbode een pakje van opa Peter en oma Lia maar omdat we niet thuis waren moeten we dat even ophalen bij het postkantoor deze week. Leuk hoor, al die post, we versieren het hele huis ermee! Bedankt.

Naast het feit dat het een heel mooi land is met veel cultuur en lekker weer, is het leven hier ook best vermoeiend. Sommige dingen liggen aan het land zelf, zoals de busverbindingen. Gisteren zijn we naar Playmobil Funpark geweest, we hadden om 12.00 uur de bus heen en waren om 19.00 uur weer thuis. We zijn 3 uur bij PFP geweest… De eerste bus reed zo traag dat we de aansluiting misten en op de terugweg wilde de buschauffeur blijkbaar niet het extra rondje langs het park maken. Pas na een (boos) telefoontje van de mevrouw van de receptie kwam er een bus, met de auto is het een ritje van 30 minuten , wij doen er 2 uur over. Zenne en Lucan vermaakten zich nog wel maar Merle had het helemaal gehad. Voor de meeste bestemmingen moeten we minstens 2 bussen hebben en zijn dan dus ook lang onderweg.
Ook het feit dat we geen echte supermarkt om de hoek hebben, wel kleine buurtwinkels maar het is altijd maar afwachten of ze open zijn en wat ze hebben. We laten nu regelmatig bezorgen en kijken verder per dag.
Daarnaast is Merle ’s nachts 3 à 4 keer wakker en ze gaat pas weer slapen als ze melk in een flesje heeft gekregen. We hebben nu standaard een groot glas melk op de kamer staan om bij te vullen… Een nacht thuis is haast nog meer vermoeiend dan een nachtdienst. 😉 We liggen er ook regelmatig voor 22.00 uur al in!
Zenne mist kinderen van haar leeftijd om zich heen die haar terug fluiten en gaat zich wat als een prinsesje gedragen, Lucan stuitert af en toe behoorlijk door het huis. Vooral Dennis, die niet gewend is om de kinderen 24 uur per dag om zich heen te hebben, kan af en toe dol van ze worden. Over een weekje gaan ze dan ook 3 ochtenden per week naar school. Voor iedereen even wat rust en afleiding. Het geeft misschien ook wat meer structuur.
Maltesers zijn ook erg kat-uit-de-boom-kijkers, de buren beginnen nu toe groeten en een praatje te maken, dat na 7 weken. Ze zijn ook heel temperamentvol en lawaaierig, op straat, in de bus, op de afdeling. Helaas ook tot laat in de avond (en we liggen vaak vroeg op bed zoals jullie al hebben kunnen lezen).
Alles gaat hier ook met een andere mentaliteit, komt het vandaag niet dan komt het morgen of ooit. Deze week liep ik bij de overbuur-winkel naar binnen maar de eigenaresse (Ramona) was er niet, ze stond namelijk haar stoepje te vegen, haar eigen, woonhuisstoepje welteverstaan, ze woont 5 huizen van ons vandaan. Na een 10tal minuten kwam ze toch maar even kijken.
Als we thuis zijn zullen we ons eigen huisje weer heel erg waarderen. Voor vertrek vonden we dat veel dingen aan vervanging toe waren maar door hier kijken we daar nu anders tegenaan. Zelfs de kinderen zakken hier door stoelen heen. De bank is niet alleen oerlelijk maar zit ook voor geen meter, net als de eetkamerstoelen en de keukenstoelen. Ook het bed ligt niet erg comfortabel en Esther heeft al dagen last van haar nek van het kussen. De kinderen weten steeds weer knopjes van kastjes af te krijgen die er dan niet meer opgaan. De deuren zijn zo krom dat je naar buiten kunt kijken als ze dicht zijn. Nu is het warm buiten maar in het begin was dat best koud.

Ehm, hebben we nog meer te klagen?? Nee, ik geloof het niet.
En als we dan met z’n allen in de bus zitten en een bocht omgaan waardoor je ineens wijds uitzicht hebt over de skyline van het eiland met daarachter de Middellandse Zee met daarboven een strakblauwe lucht en een heerlijk zonnetje, dan ben je je klaagzang weer vergeten. Of wanneer je de kinderen ziet genieten in PFP of op het strand óf gewoon in de speeltuin om de hoek óf ze de tune van de Italiaanse Pokémon mee hoort zingen.

We zijn hier al 7 weken, we gaan er nog 6 beleven!

[Bekijk als diavoorstelling]<br /><br />

Vandaag was mijn laatste zwemles op Malta! Het was niet druk met kinderen deze keer, we waren maar met z’n drieën. Zo kregen we alle aandacht van de juf. Het ging vandaag dan ook heel erg goed. Ik snapte alles wat de juf vertelde wat ik moest doen, ook al spreekt ze alleen in het Engels. Lucan en mama waren ook aan het zwemmen. Lucan vond de zwemles ook wel interessant en omdat er niet zoveel andere kinderen waren mocht Lucan ook meedoen van de zwemjuf! Dat vond Lucan heel erg leuk allemaal! Ik kan nu al heel goed op mijn buik en op mijn rug zwemmen met ‘drijfslurf’. Ik moest ook een paar keer om-en-om zwemmen, eerst 3 tellen op mijn buik en dan omdraaien op mijn rug verder en dan na 3 tellen weer terug op mijn buik, net zolang tot ik aan de andere kant was. Ook durf ik al helemaal met mijn hoofd onder water. Op het eind deed ik het nog eens voor aan papa, en die telde wel 5 tellen voor ik weer boven kwam! En ik durf nu ook om van de kant af in het water te springen. En op het eind heb ik een paar stukjes helemaal los gezwommen!! Toen de zwemles afgelopen was kregen we allemaal een mooi certificaat van de juf!

Afgelopen dinsdag zijn we naar het strand geweest, Golden Bay. Het zand leek inderdaad net op goudkorrels, zo geel was het. We moesten eerst heel ver met de bus en daarna nog een grote trap af naar beneden. Het strand was niet zo heel erg groot maar het was gelukkig niet zo druk. Lucan en ik gingen lekker in onze onderbroek spelen, lekker spetteren in het water en daarna lekker met het zand spelen! Merle vond het zand niet zo leuk, die wilde alleen maar in haar karretje blijven zitten of bij mama op schoot. Jammer genoeg ging de zon al snel helemaal achter de wolken en werd het wat kouder. Toen zijn we maar aan gaan kleden en weer met de bus naar huis gegaan. Maar naar dit strand wil ik zeker nog een keer terug!

[Bekijk als diavoorstelling]<br /><br />

We zijn nu bijna halverwege ons Malta avontuur. En ook de afgelopen dagen hebben we weer het één en ander gedaan en beleefd.

Afgelopen donderdag had Dennis een dagje ‘vrij’. Hij is die ochtend alleen op pad geweest. Zo kon hij makkelijker ergens naartoe waar het voor de kinderen niet zo leuk is. En het was ook wel makkelijker zo zonder kinderen en kinderwagen in-en-uit de bussen. De tocht ging vandaag naar Vittoriosa (of Birgu zoals de Maltezers het zelf nog steeds noemen). Hier staat één van de oudste forten van de Knights of St. John en nog een Auberge, de verblijfplaats van de ridders destijds. Deze waren op land ingedeeld, deze was van de Engelsen. Er zit nu een bibliotheek in gevestigd. Deze was open dus Dennis kon ook even binnen kijken en over dezelfde – inmiddels volledig uitgesleten – trappen lopen als waar al die eeuwen de Maltese ridders hebben gelopen. Later in Valletta is Dennis nog naar een tentoonstelling geweest over The Great Siege uit 1565. Dit was heel mooi gemaakt, maar wel wat te heftig voor de kinderen. Dus dan maar even alleen. Letterlijk want er was geen enkele andere bezoeker! Je kreeg een koptelefoon mee waar in je eigen taal tekst en uitleg wordt gegeven. Er mocht dan wel ‘Dutch’ in het schermpje staan, het klonk toch meer als een Maltees die een Vlaams accent probeerde na te doen.

Afgelopen vrijdag was een hele drukke dag voor ons. ’s Ochtends zijn we naar een open dag geweest van een school. Het is een privé school voor kinderen van 2 t/m 5 jaar. Het is heel kleinschalig en het zag er allemaal erg leuk uit. Er wordt daar in het Engels gepraat met de kinderen. Zenne en Lucan vonden het ook erg leuk daar. We hebben even met de directrice gepraat over de mogelijkheden om Zenne en Lucan daar een paar weken naar toe te laten gaan. Ze stond er gelukkig open voor om ze voor die korte tijd op school te laten komen. Helaas is de school wel te ver lopen, dat hebben we die ochtend wel gemerkt. Er is wel vervoer naar die school toe via busjes, maar we wonen net buiten de route. De directrice had meteen geïnformeerd maar helaas, de chauffeurs willen niet omrijden. Gelukkig kunnen we ook met de gewone bus daar komen. We moeten dan wel iets verder van huis opstappen maar we kunnen dan wel bijna bij die school voor de deur weer uitstappen. Als het niet te duur is (tja, privéscholen kosten geld) dan kunnen ze over 2 weken terecht, het is nu paasvakantie op Malta. Nadat we weer helemaal terug gelopen waren moest Dennis tussendoor even werken. Niet te lang, want ’s middags hadden we een afspraak om op visite te gaan! De zus van een vriendin van een vriendin van Esther (red: hallo, zijn we daar nog?) woont op Malta en is pas bevallen van haar 2^e dochter, Claudia (Pauline heeft bij die bevalling geholpen!). Voor Zenne en Lucan was dat ook leuk, de oudste dochter – Julia – is 3 jaar dus daar konden ze leuk mee spelen. Praten ging ook makkelijk want Julia spreekt ook Nederlands. Toen we daar aankwamen stond net een K3 film op, dus ze waren meteen zoet! Toen we later weer naar huis gewandeld waren, waren we allemaal doodmoe…

Zaterdag hadden Esther en Pauline weer een dagdienst. Esther is die dag begonnen op de verloskamers. Dennis en de kinderen hebben die dag eigenlijk niks bijzonders gedaan. Nog even bijkomen van de drukke dag ervoor.

Zondag gingen Esther en Pauline de nachtdienst in. Dat betekende dat Dennis en de kinderen weer even de hort op moesten. Dat viel niet mee, want Lucan wilde bij Esther blijven. Dennis wilde naar de McDonalds voor ijsjes, koffie en Skype, maar zelfs het vooruitzicht van een ijsje kon Lucan niet verleiden om mee te gaan. Esther had de deur maar dichtgedaan (ze moest tenslotte gaan voorslapen) en Dennis heeft meer dan 2x zo lang over de wandeling gedaan als normaal. Lucan moest echt meegesleurd worden. Maar toen de Mac in zicht was – en daarmee het vooruitzicht op een ijsje – verdween de drama als sneeuw voor de zon. De kinderen konden in de Mac ook lekker TV kijken op een groot scherm en Dennis kon even rustig Skypen met opa Peter en met Sander & Kristel.

Vanochtend moest Dennis de kinderen weer even op pad meenemen zodat Esther en Pauline uit konden slapen na de nachtdienst. Het was al erg mooi weer dus de kinderen werden goed ingesmeerd. Met de bus naar Valletta gegaan en daar verse broodjes, koffie en sinaasappelsap gehaald. Op het grote plein met de leuke fontein hebben we heerlijk in de zon ‘gebruncht’. Af en toe wordt op dat plein klassieke muziek afgespeeld waarop de fontein een ‘dans’ uitvoert. Zenne en Lucan dansten vrolijk mee op de walsmuziek, tot groot vermaak ook van de rest van de mensen die op het plein zaten*. We zijn ook nog even met de boot op-en-neer naar Sliema gevaren en hebben daar nog even heerlijk in de zon over de boulevard langs de Middellandse Zee geflaneerd (red: zijn jullie al jaloers?).

*De Maltezers zijn sowieso vaak onder de indruk van die 3 blonde guppies. Vooral de ouderen vinden die blonde koppies blijkbaar erg bijzonder, de ‘God bless you’s en ‘They’re beautiful’s zijn niet meer op 2 paar handen te tellen. De ouderen leggen ook altijd even een hand boven op de hoofden van Zenne en Lucan. Misschien een bepaald bijgeloof? Dat moeten we maar eens opzoeken of navragen, want vandaag gebeurde dat extra vaak. En Lucan weet met zijn ‘Thank you’ ook altijd een glimlach op de gezichten van de over het algemeen erg norse buschauffeurs te toveren.

[Bekijk als diavoorstelling]<br /><br />

Vandaag mocht ik met papa en mama gaan winkelen om nieuwe schoenen te kopen. Zenne en Lucan gingen ook mee maar die waren allebei zo aan het zeuren om ijsjes, dat het véél langer duurde voordat we eindelijk een ijsje kregen.
In een superchic winkeltje (met kinderkleding van Dior en Dolce & Gabbana) vond papa ineens echte, stevige, kinderschoenen. De verkoopster wilde me eerst (zonder mijn voeten gezien te hebben) maatje 22 aansmeren maar papa en mama hadden meteen hun twijfels. Zenne begon met maat 17 en Lucan met maat 19, dan zal ik ook wel zoiets hebben.
De eerste schoen die ik aankreeg was maat 18, die was te klein. Nadat een aantal schoenen in maat 19 gehaald waren, kon het grote pas-werk beginnen! Ik kreeg schoen na schoen van de grootste Italiaanse ontwerpers aan mijn voeten geschoven en mocht ze allemaal uitproberen. Uiteindelijk is de keuze op de aller-allermooiste gevallen (red: en, au, ook één van de duurste*!). Kijk maar op de laatste foto in het rijtje, het zijn echte Falcotto’s. Ik mocht ze aanhouden en liep na een paar eerste wankele pasjes daarna het hele winkelcentrum door!

[Bekijk als diavoorstelling]<br /><br />

*ps: De prijzen van de kinderschoenen zijn hier iets lager dan in Nederland, dus nu hebben we voor Nederlandse begrippen een koopje met onze Italiaanse design schoentjes 😉